ALIBI - GRAMAJDA

hej, dopisałem się, mam nowy nick, bo mój stary - qbaldus - przestał działać
do zobaczenia!

Acha, jeszcze jedno - gra jest dosyć szybka, więc jakby ktoś się nie załapał na 18.30, lub miał ochotę zagrać później, spokojnie możemy odpalić drugą rozgrywkę koło 21.00.

Kurczę, nie wziałem dzisiaj za dużo gier ze sobą, więc dołączam do apelu rzabcia (a właściwie do obu apeli - bo miłość tez ważna rzecz ;-)

heh... W Scythe i tak będziesz obracał drewnem - tyle że z mechami i miłością ;-)

Aftar: no, jeśli inni będą Cie mieli w nosie, to jak najbardziej. Ale z reguły nie mają ;-)

Wczoraj pyknęliśmy Scythe dwa razy (+ trzecia symultaniczna rozgrywka w drugą kopię przy innym stole). Pierwsza gra na cztery osoby (z czego trzy grały po raz pierwszy) służyła raczej zapoznaniu z zasadami i nie pozostawiła nowym żadnych szans. Druga, na trzy osoby (wszystkie trzy uczestniczyły w poprzedniej rozgrywce) pozwoliła nawiązać już wyrównaną walkę i skończyła się dość nietypowo, ponieważ zwycięzca miał na torze celów tylko dwie gwiazdki (większość punktów dały mu pieniądze zgromadzone w trakcie gry oraz zajmowane terytoria (w tym środkowe).

Dla mnie największe zalety Scythe (poza oczywistą estetyką) to:

- krótki czas rozgrywki (taka wielka gra, a na trzy osoby zajmuje 1,5h!)
- stosunkowo proste zasady
- tak sprytne przemycenie eurosuchara, że nawet mi się ten eurosuchar podoba

Ewentualna "wada":
- zawodowi eurogracze chyba spodziewali się czegoś głębszego, bardziej rozbudowanego, z większą możliwością kombinowania i budowania wielopoziomowych strategii i silniczków. Ale szczęście nie jestem zawodowom eurograczem.

Dla mnie bomba :-)

Dziękuję za tamta partię Scythe. Gra ma wiele ciekawych mechanizmów, które sprawiają, że czuje się, że to coś trochę nowego, ale z drugiej strony odniosłem wrażenie, ż eto taki klasyczny worker placement. Pod tym względem właściwie się zawiodłem, bo po okładce i grafikach, spodziewałem się bardziej strategicznej gry. Tymczasem przygody nie ma, albo jest jej tylko namiastka, i nie czułem tam żadnego większego klimatu niestety. Ale jeśli odłożymy życzenia na bok, to mechanicznie wszystko ładnie chodzi. Trzeba trochę pokombinować w co się opłaca iść i obserwować, co robią inni, żeby czerpać z tego profity. Jednocześnie jest to umiejętnie połączone z area control. Nawet wystawianie kolejnych mechów daje indywidualne możliwości. Jest nad czym kminić. Z kolei tunele sprawiają, że w dość łatwy sposób można zaatakować kogoś na drugim końcu mapy. Rzadko się to opłaca, raczej robimy to, by za wygraną bitwę wypełnić zadanie, ale pozwala to nam interweniować, gdy ktoś się wybije. To nie jest tak jak np w Cykladach było (aż do dodatku Tytani), że no nie szło po prostu się do kogoś przedostać. Tu tego problemu nie ma. Z drugiej strony jakoś tak mało się opłaca tu walczyć, jak na to, że budujemy wojenne mechy i reprezentują je figurki.

Świetny za to jest motyw zadań. Są one ogólne ale i jedno tajne, sami decydujemy, w co chcemy iść. A nawet jeśli to my pierwsi zakończymy grę, wcale to nie musi oznaczać, ze wygraliśmy. Plusem jest też dla mnie różnorodna waluta. Głównie jest to kasa, ale płacimy tez popularnością i się zbrojąc. To mi się podoba.

Gra się bardzo sympatycznie. Dopiero potem ogarnąłem, że produkcja ogranicza się do kafli, nie ilości surowców no i jak ważny jest budynek Pomnik. W to trzeba było iść zdecydowanie wcześniej, przynajmniej tak mi się wydaje. Jako Polanie powinienem też zrobić wszystkie werbunki, bo mogłem na tym sporo ugrać. No nic, do zapamiętania na przyszłość. Ciekawy jest tez motyw spotkań. Nie że komuś się fartnie a drugi będzie miał pecha, tylko to zawsze jest dobre, a sami decyduje, co wybierzemy. Mimo wszystko podczas gry udało mi się chyba trzy takie karty odkryć, więc trochę słabo. Wolałbym, jakby działało to bardziej na zasadzie Runewars, gdzie ten dowódca ma osobną turę i można nim chodzić po mapie, odkrywać te karty spotkań i atakować innych dowódców. A tak trochę jest ten motyw doszyty i niewiele zmienia.